Moitos de nós lembramos aquela serie norteamericana da primeira década dos noventa na que unha alegre pandilla de adolescentes parecía vivir nun eterno verán. Sempre bronceados, felices, con moito tempo para o lecer, atractivos e sen máis preocupación que estar á última moda en todo canto houbese. Aquela serie chamábase Sensación de vivir, e a ninguén de máis de trece anos se lle escapaba o seu surrealismo, a ostentación da banalidade que era a razón do seu existir. 

Hoxe, nun verán que tamén parece eterno, o surrealismo chega por vías menos lúdicas, agochado en cifras que contabilizan vidas de mulleres asasinadas a mans das que eran ou foron súas parellas. De fillos desas mulleres asasinados tamén a mans dos seus pais como vinganza pola ousadía das súas nais de non dar aguantado xa os maltratos físicos ou psicolóxicos, cando ao fin eles sempre pedían perdón e as seguían querendo, pobres. Todos sabemos que eran moi normais, veciños educados que saudaban ao cruzarse no portal e cun sorriso amable ao ceder o paso no ascensor. É o que sempre din deles a xente do seu entorno cando van os xornalistas a interesarse pola personalidade e trato do normal de turno. Asi que non é nada raro que o que acabe sendo normalidade é ter dezasete mulleres e oito cativos mortos en só dous meses. Trinta e tres no que vai de verán cronolóxico. Todo tan normal que vimos de ver ao presidente Rajoy improvisar unha rolda de prensa para dar conta dunhas explicacións que tiña que dar un dos seus ministros por terse reunido en sede ministerial cun outrora tamén ministro, hoxe caído en desgraza por unhas contas en Suiza, unhas estafas ou unhas tarxetas opacas a esa Facenda que somos todos menos eses aos que lles fan amnistías fiscais ad hoc para que poidan seguir vivindo por enriba das nosas posibilidades, porque as deles sempre son inesgotables. Tras esa alocución de Rajoy, nun breve paréntese de tempo atopáronse os cadáveres de dúas mozas que xa eran noticia pola súa desaparición e todo apunta ao seu asasinato pola antiga parella dunha delas. España enteira ficou conmovida e arrepiada e outros crimes machistas deses días quedaron solapados pese a virulencia con que foron cometidos, como o da moza de vintesete anos abrasada viva despois de ser rociada con líquido inflamable ou o da muller asasinada a machetazos en plena rúa cando ía traballar. Con estes vimbios, as máis inxenuas agardábamos que o presidente ou as altas instancias gubernamentais serían quen de roubarlles uns minutos as súas vacacións para chamar á calma e anunciar unha batería de medidas para erradicar dunha vez por todas que volvamos vivir un verán tan sanguento. Pero non. O presidente tivo tempo de fotografarse nunha terraza cun par de paisanos, cun cativo que seguramente non sabía quen era aquel home que estaba ao seu carón e cuns cantos políticos galegos para rechear portadas nos xornais. Para as mortas que deixou a violencia machista, un tuit coas súas condolencias. Escueto pero cargado de dor e solidariedade, por suposto. Na distancia, iso sí. Que tampouco vai andar interrompendo as vacacións nin improvisando roldas de prensa para tratar asuntos que non lle atañan directamente ás persoas importantes do seu partido e que lle poidan restar votos agora que por fin enderezou España. Hai que estar ao que hai que estar, como a bo seguro diría el nunha desas frases profundas ás que nos ten acostumados.

Lamentablemente, a violencia de xénero non é a única protagonista dun verán onde a única sensación de vivir para moitos é a de fuxir dos seus países envoltos en guerras, miserias, acosos ou, sinxelamente, afán dunha vida digna. Imaxes cada día de náufragos, de fronteiras con gardas armados ata os dentes para que non pase un só famento máis, para que non ameace o noso cómodo benestar aínda que en moitos casos ese benestar debámosllo aos recursos dos países de orixe dos que agora rexeitamos e que non nos foron cedidos de boa vontade, precisamente. Por negarlles, ata a atención sanitaria universal, que non poidan enfermar ou se o fan, que agarden cola en urxencias se poden pagala. E se non poden, que se encomenden ao seu deus, que igual é tan milagreiro como a Virxe do Rocío.  

E se hai que poñerse no peor, xa saberán que os españois teñen un refrán para todo: Máis vale un bo morrer....que un mal vivir.