00:01 h. jueves, 28 de marzo de 2024

Un abrazo de oso

Eduardo Prieto Casares  |  27 de noviembre de 2014 (02:00 h.)

 

Daquela xa medraron os carballos na ribeira do Sil. Certo. Voulle contar unha historia da nosa Galicia profunda, unindo cabos que escoitei a unha puñada de vellos, que falaban do suceso en acalorada discordia, en canto ao desenrolo dos feitos; estaban sentados nos poios de pedra que lles roían o cu amolecido, ao abeiro da sombra dun carballo demoucado de cando nenos que axiña abrollara as fillas de seu, hoxe espallado nun abano de seis gallas á beira do campo santo.

Malia que as verdades a medias son mentiras, tratarei que sexa unha historia que o entreteña e engaiole, a ver como me apaño para tecela con arte e con sentido, digna de ser publicada nun papel de xornal ou, mesmo, acompañando as estampas dun libro. O caso que traio hoxe nas mans sucedeu na parroquia de Doade, noutra banda do río Sil, mirando ao lonxe á chaira de Lemos dende o alto da torre da homenaxe do castelo da duquesa de Alba, q. d. e. p. , de Castro Caldelas, coido que foi alá polo ano 1958, ano arriba, ano abaixo, que no caso dos contos o tempo non conta, pois adoitan presentarse nun tempo máis ben indefinido, tal como:“Había unha vez…”

Unha rapaza, filla da casa do Herdeiro; o mozo, da familia do Marranero. Un domingo gris, de porfiada orballada co ceo cerrado, quedaran en verse, trala sobremesa, na palleira da casa do Valado. Así que, despois de recuncaren unha cesta de bicos de cereixa, afundidos na herba tralas voltas e reviravoltas tentando a anatomía de xénero nunha longa tarde de auga, moinante e garatuxeiro o mozo, a María do Herdeiro xa lúbrica, dispensando, e ceibe de cancelas, aberta ao namorisco, deixándose levar sen vontade para dicir: “Hai, iso non!, quedou preñe como era de esperar.                                               

Pasaron os meses de andar para adiante; mentres, levedaba a criatura na barriga da filla da casa do Herdeiro, o mozo, véndolle o cu á curuxa, enrolouse voluntario á Lexión: foi de quinto ao quinto carallo, a África. Con nove meses cumpridos, á María chegoulle a hora: na casa do Herdeiro naceu unha neniña loura, cuspidiña ao seu pai.                

De alí a pouco, o lexionario veu de permiso a Doade tralo xuramento da bandeira, garboso como un cabrito. O pai da criatura deixou pasar uns días, así como non  quere a cousa, até gañar arroutos e ver por onde tirar antes de presentarse perante a familia dos Herdeiros, porén o día “D” marcado no calendario chegou: a nena durmía coma un anxo bendito, mais ao collela o pai do berce, a coitadiña chorou; entón, o soldado abrazouna contra o seu peito, forte, cun abrazo de oso, propio dun home de músculos de ferro, calculador e frío, mentres cantaba para os seus adentros, e choraba bágoas crocodilo cara fóra, sons e mais letras non sentidas, repetidas como un papagaio nos desfiles de Semana Santa: /La estreché con lazo fuerte/ y su amor fue mi  Bandera./ Soy un hombre a quien la suerte/ hirió con zarpa de fiera;/ soy un novio de la muerte./               

Entón, a criatura, cos ollos abertos como pratos, enmudeceu sen dar un ai; co disimulo dun covarde, o pai acochouna de novo no berce: ao cortarlle o aire, a nena, froito do pecado da carne, quedara nun suspiro, voando nun amén ao limbo dos xustos.                        

A María do Herdeiro intuíu as artimañas do infanticidio, berrando entolecida, mais logo sentou nunha cadeira á beira da nena, cerrándolle os luceiros que lle quedaran prendidos mirando ao ceo, mentes choraba desconsolada os sete chorares.

Alertado o irmán da María, alcumado o Paiolo, pecho de carácter e varudo coma un boi, enganchou ao lexionario asasino do pescozo e prendeuno na corte das vacas cunha cadea e, namentres o soldado preso rumiaba na covardía do crime cometido, acudiu a parella da Garda Civil montada á cabalo, cos fusiles mausercolgados do ombreiro: tras escoitar os testemuños dos presentes, engancharon ao soldado á reata dun cabalo, e axiña marcharon con el, sufrindo condena de traballos forzados no Sahara. 

–Aí tes unha pala, fai memoria que estás penado: cava sen acougo, lacazán! até que non aguantes os pés coas cóxegas da auga, coa que se lavan as culpas e se perdoan os pecados, mais lembra, soldado! que no Sahara a auga está no coco, chover o que se di chover, non chove; malo será que non poidas lavar esa cara de larafuzas –díxolle o sarxento asucado de engurras con moitos chuscos de manxadoira no seu haber.

Mais como Deus aperta pero non afoga, un sábado á noitiña apareceu un nubeiro cargado de auga das illas Afortunadas, caendo a cachón no deserto, xa que logo o condenado marrán (o xabaril, o porco bravo, foi emblema da Lexión romana por ser un animal irascible e de mal xenio) quedara limpo de culpas retornando co perdón a Doade: mais, disque os nenos andaban con cen ollos polos rueiros adornados con cairos revirados de xabaril como amuleto protector, mentres cantaban aquilo de… /Miña nai botoume fóra/ por enriba dun tellado;/ vaite, miña filla, vaite,/ vai tornar o porco bravo./

Hemeroteca